墨五星 墨五星
关注数: 22 粉丝数: 29 发帖数: 1,584 关注贴吧数: 23
灌氺贴 氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺灌灌灌灌氺氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺氺灌灌灌灌氺灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌氺氺 氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺灌灌灌灌灌灌灌氺氺氺灌灌灌灌灌灌灌氺氺氺 氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺灌灌灌灌灌灌灌氺氺氺灌灌灌灌灌灌灌氺氺氺 氺氺氺灌氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺灌氺氺氺灌灌氺氺氺灌灌氺氺氺 氺氺灌灌灌灌氺氺氺氺灌灌氺氺氺灌灌氺氺氺灌灌氺氺氺灌灌氺氺氺 氺氺氺灌灌灌灌灌氺氺灌灌灌灌灌灌灌氺氺氺灌灌灌灌灌灌灌氺氺氺 氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺灌氺氺氺氺氺氺灌氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺 氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌氺氺 氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺氺氺氺灌氺氺氺灌灌灌氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌氺氺氺 氺氺氺氺氺灌灌氺氺灌灌灌灌灌氺氺氺氺灌灌灌氺氺氺灌灌灌氺氺氺 氺氺氺氺氺灌灌氺氺灌氺氺灌氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺灌灌灌氺氺氺氺氺灌氺氺氺 氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌氺氺氺 氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺灌氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺氺氺 氺氺灌灌灌氺氺氺氺氺氺氺灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌灌氺氺 氺氺灌灌灌氺氺氺氺氺氺氺灌灌氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺灌氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺 氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺氺
<<道德经>>(<<老子>>) 《老子》第一章                  道、可道,非常道。名可名,非常名。无名,天地之始;有名万物之母;故恒无欲,以观其妙;恒有欲,以观其徼。此两者,同出而异名,同谓之玄。玄之又玄,众妙之门。《老子》第二章                     天下皆知美之为美,斯恶已。皆知善之为善,斯不善已。故有无相生,难易相成,长短相形,高下相盈,音声相和,前后相随。恒也。是以圣人处无为之事,行不言之教;万物作而弗始,生而弗有,为而弗恃,功成而不居。夫唯弗居,是以不去。《老子》第三章                     不尚贤,使民不争;不贵难得之货,使民不为盗;不见可欲,使民心不乱。是以圣人之治也,虚其心,实其腹,弱其志,强其骨。恒使民无知无欲。使夫智者不敢为也。为无为,则无不治矣。《老子》第四章                    道冲,而用之或不盈也。渊兮似万物之宗;挫其锐,解其纷;和其光,同其尘;湛兮似或存。吾不知其谁之子,象帝之先。《老子》第五章  天地不仁,以万物为刍狗;圣人不仁,以百姓为刍狗。天地之间,其犹橐龠与?虚而不淈,动而愈出。多闻数穷,不若守于中。《老子》第六章                    谷神不死,是谓玄牝。玄牝之门,是谓天地根。绵绵兮其若存,用之不勤。 《老子》第七章                    天长地久。天地所以能长且久者,以其不自生也,故能长生。是以圣人:退其身,而身先;外其身,而身存。非以其无私邪?故能成其私。《老子》第八章                    上善若水。水善利万物而不争,处众人之所恶,故几于道:居、善地;心、善渊;与、善仁;言、善信;政、善治;事、善能;动、善时;夫唯不争,故无尤。《老子》第九章                     持而盈之,不如其已;揣而锐之,不可长保。金玉满堂,莫之能守;富贵而骄,自遗其咎。功遂身退,天之道也。《老子》第十章                    载营魄抱一,能无离乎?搏气致柔,能如婴儿乎?涤除玄监,能如疵乎?爱民治国,能无以知乎?  天门开阖,能为雌乎?明白四达,能无以为乎?生之畜也;生而弗有;为而弗恃;长而弗宰;是谓玄德。《老子》第十一章                  三十辐共一毂,当其无有,车之用也。埏埴以为器,当其无有,器之用也。凿户牖以为室,当其无有,室之用也。故有之以为利,无之以为用。《老子》第十二章                   五色令人目盲;五音令人耳聋;五味令人口爽;驰骋畋猎,令人心发狂;难得之货,令人行妨。是以圣人之治也,为腹不为目,故去彼取此。《老子》第十三章                   宠辱若惊,贵大患若身。何谓宠辱若惊?宠为上,辱为下。得之若惊,失之若惊,是谓宠辱若惊。何谓贵大患若身?吾所以有大患者,为吾有身,及吾无身,吾有何患?故贵以身为天下,若可寄天下;爱以身为天下,若可托天下。《老子》第十四章                   视之不见名曰夷;听之不闻名曰希;搏之不得名曰微。此三者,不可致诘,故混而为一。其上不皎,其下不昧。绳绳兮不可名,复归于无物。是谓无状之状,无物之象,是谓惚恍。迎之不见其首,随之不见其后。执古之道,以御今之有。能知古始,是谓道纪。《老子》第十五章                   古之善为道者,微妙玄通,深不可识。夫唯不可识,故强为之容:豫兮其若冬涉川;犹兮其若畏四邻;俨兮其若客;涣兮其若凌释;敦兮其若朴;旷兮其若谷;混兮其若浊;孰能浊以止;静之徐清?孰能安以久;动之徐生?保此道者不欲盈。夫唯不盈,是以能蔽复成。
1 下一页